Elos, todo un blogue.

Elo: “Cada unha das partes dunha cadea”. Blog comunitario do Blogomillo, no que todos os autores comparten algo. A última e a derradeira frase de cada post.

Esta é frase que da entrada ó blog Elos, un espazo único de opinión, xurdido hai case un ano, pero que nos últimos tempos, atópase en crise de publicacións. O blogue en cuestión, é colectivo e podese escribir sobre todo tipo de temas cunha soa condición, comenzar ca derradeira frase do último post. Cando o descobrín, a verdade é que me pareceu un sistema boísimo e moi divertido para escribir, polo que me apuntei de contado, aínda que ó final, non publiquei demasiado, tamén teño que recoñecelo. Sen dúbida, é unha auténtica mágoa que este tipo de blogs tan prometedores ao principio, remate dunha forma tan escura, pero en fin, todo o que hai na rede é pasaxeiro, iso sabémolo todos.
De calquera xeito, voltemos ó verdadeiro obxetivo deste post, revitalizar o blog-xuntanza, outro espazo que non ten ningunha pinta de recuperarse se non facemos nada, xa que dende que pasou a xuntanza, ninguén, eu incluído, voltou mostrar ningún tipo de interese por el, sobre todo ultimamente. Pois ben, eu quería propoñervos a todos os blogueiros que fustes á Xuntanza e incluso a outros que non foron, importar o “modelo Elos” para o noso blogue, é dicir, que cada un de nós se comprometa a escribir un número de entradas determinado cada certo tempo utilizando para iso a última frase da entrada anterior co fin de a nosa bitácora non morra e incluso para que se sigan a organizar máis xuntanzas dende ahí, ademais de darlle un rumbo á nosa bitácora. A mín paréceme boa idea, e a vós? Por favor, comentádeme o que pensades desta iniciativa que en breve teredes publicada tamén no blog-xuntanza.
Por certo, se vos gusta Elos, tamén podedes apuntarvos, máis información aquí.

Velaquí vos deixo a última entrada que publiquei en Elos, creo que non me quedou mal.

Eurocristifraga.

Vaia cousa, iso é o que penso eu que é a Eurocopa, unha cousa moi molesta e incómoda que só serve para amargarnos, por non dicir outra cousas, a parrilla de televisión. Os telexornais non falan doutra cousa, as portadas dos xornais están colapsadas, todo o mundo fala do mesmo… menudo coñazo! Aínda por riba, como á selección española vaille relativamente ben, todo o mundo vai e ilusiónase, como se fose tanta cousa que eses tíos estén en cuartos, en fin, que se lle vai facer. A ver se perden dunha vez e a xente recupera un pouco a cordura que boa falla fai. Outro tema que trae tolos ós periodistas e á sociedade en xeral, é a fichaxe de Cristiano Ronaldo, sí o portugués este tan famoso que últimamente temos ata na sopa, o mesmo que quere fichar o Madrid, que o Manchester non quere vender e que el mesmo non sei que quere, porque non se decide nin de coña. Disque vale noventa millóns, eu dende logo non os pago por el nin por ninguén, bueno, por alguén si, polo señor Fraga Iribarne que co activo que anda ultimamente ben os vale, mañá por exemplo, ten unha intervención no cogreso popular, haberá que ver que paridas di, eu dende logo espero a súa intervención con moito entusiasmo, esta noite case non durmín pensando en que mañá o ía ver tatexando catro perogrulladas que iso sí, causarán sensación. Ese home si que vale os noventa millóns e non Crisitiano Ronaldo. Que afortunados fomos por telo máis de vinte anos amargándonos a existencia.

Anuncios

Sobre blogs e divorcios.

Sei que non ten que ver nada con Agolada, pero é que cando lín esta noticia en “El País”, deixoume de pedra, e como tamén vai sobre blogs, pois decidín compartila convosco, xa veredes.

Resulta que en Estados Unidos, país no que un de cada dez usuarios de Internet ten un blog, está de moda, despois dun divorcio, contar todo o relacionado con este e o que levou a desencadearse esa situación, e, en ocasións, difamar e criticar á túa ex-parella de xeito que ten habido ata xuízos por culpa desta actividade.

Un dos blogs con maior éxito é o protagonizado por dúas amigas de Manhattan que graban as súas conversacións sobre estos temas, cólganos na súa bitácora e logran conseguir 10.000 descargas mensuales do seu particular show, todo un logro!

Persoalmente, paréceme denigrante que algúen use un blog para airear todos os trapos sucios do quen foi a túa parella, por moito mal que esta che fixese, pero en fin, a liberdade que Internet che proporciona, tamén ten aspectos negativos.

Máis info aquí.

Desafío

En primeiro lugar, pedirvos desculpas por voltar a poñer un blogo-xogo, por denominalo dalgún xeito, na contra de poñer unha entrada sobre algún tema máis interesante ou simplemente por visitar menos as vosas bitácoras, pero é que ando de exames e non teño demasiado tempo para este tipo de cousas, pero prométovos que nunha semana ou así, estou xa a pleno rendemendo.

Bueno, sen máis aburridas disertacións sobre a miña vida, velaquí tedes o xogo, que, por certo, provén do blog de sao e que vos invito a facer a vós tamén, ó igual que ela me invitou a facer a mín.

Consiste en autobiografiarse a través das letras do nome do teu blog, a verdade é que o meu é moi longo, así que non sei como me quedará, bueno, vou tentalo.

d- David, o meu nome.

A- Agolada, o lugar no que vivo.

g- Pasapalabra

o- Orixinal, sempre tento buscar a orixinalidade, non sempre o consigo.

l- Lalín, o lugar onde estudio.

a- Auténtico, bueno, intento selo.

d- d´Agolada, o nome do meu blog.

a- Pasapalbra

A verdade é que non fun moi orixinal, pero este tipo de “historias”, non se me dan ben, deséxovos sorte, sobre todo a Chousa da Alcandra e a Cuspe de Pita, se se deciden a facelo, precisarana. Deixo dous ocos que non se me ocurría nada, haber se me axudades vós.

Unha noticia, un agasallo e unha aclaración.

Vou comezar pois pola noticia, lembrades que na entrada “estrada a ningunha parte”, queixábame de que había animais ceibes, especialmente cans e vacas. Pois ben, este domingo publicouse en La Voz de Galicia que a asociación ecoloxista d´Agolada, Naturviva, denunciou o abandonono intensivo de cans na zona de Brantega. Estes animais, terían como orixe un coto de caza próximo e serían rexeitados polos seus donos por non cumplir o nivel esixido durante a caza. Como vedes, aínda segue habendo xente tan desprezable que é capaz de abandonar un can só porque non lle serve para practicar a caza, con todo o que isto supón para o propio animal e para as persoas do lugar como ben me queixei eu no post anteriormente mencionado.

Vou agora co agasallo. Resulta que o outro día, Sao, unha excelente blogueira portuguesa, agasollume a mín, e a outros blogueiros con esta marabillosa foto:

Para que esta imaxe viaxe pola blogoesfera e que moitas máis persoas poidan gozar con ela, regálovola a todos, non tedes máis que collela e se vos gusta poñédea no voso blog.

Moitas grazas Sao.

E xa por último, quería comentar un comentario que me deixou unha das organizadoras da Festa da Xuventude de Val, di o seguinte:

Susi dijo…

Hola, son membro da Comisión da Festa da Xuventude de Val, e asidua visitante dos vosos blogs, desde que os atopei un dia por casualidad no blog do meu amigo “Naufrago”. Entendo que vos poidan gustar ou non as macro-festas, pero a xente lle encantan e facer que a xente se achege a nosa aldea e o que intentamos un grupo de amigos que non vivimos en Val, pero que intentamos que ese recunchiño o que queremos non morra.Non celebramos sometes a festa da Xuventude, tamen intentamos dinamizar a Asociación Cultural Lucerna, celebramos o Fogueira do San Xoan (con sardiñada), Unha cena de Confraternidade dos veciños, a comida campestre dos Remedios. E diversas actividades culturais o longo do ano. Non he moito pero intentamos ir a mais.

Bueno, en primeiro lugar quería dicirvos que me aledo de que sigas este blog e os seus contidos. Paréceme moi ben o que facedes, festa incluída, creo que é moi importante para esta vila que a xente xove coma vós ou como podo ser eu, nos movilicemos para, polo menos, tentar que este pobo e as súas aldeas non morran. Eu non dixen nada malo sobre a festa, só mencionei que non me gustaban este tipo de actos e que me parecían excesivamente caros, algo que sigo pensando. De calquera xeito, si que é certo que á xente lle encantan e este ano, segundo me contaron, a festa foi todo un exitazo. Felicidades.

Por certo, se me enviades algo máis de información sobre as vosas actividades, adícovos unha entrada promocionándovos, tedes o meu mail na barra dereita.

Bueno, isto foi todo por hoxe, agárdovos o sábado na Xuntanza de Blogueiros.

Meme: Passion Quilt

Xa sei que non ten nada que ver con Agolada, pero é que este fin de semana, recibín o meu primeiro Meme, concedeumo Pablo , aínda que máis tarde tamén recibín este mesmo meme por parte de Cris, a ámbolos dous, dóulles as grazas, agardo que vos gusten as fotos.

Aquí van as normas:

Postear unha imaxe ou facer/tomar/crear unha propia que capture o que máis TE APASIONE que sexa aprendido.

Darlle á imaxe un breve título

Titular o post “Meme: Passion Quilt”

Enlazar esta entrada

Incluir enlaces a 5 ou máis maestros ou persoas que transmiten coñecemento.

Como me enviaron duas veces o mesmo meme, vou poñer dúas fotos, velaquí as tedes:

As fotos son dos nosos principais políticos a nivel nacional, ambalas dúas están moi ben e son moi graciosas, a mín, polo menos escantáronme. En canto o tema do meme, as fotos son de políticos, un dos temas que máis me apasiona.

Non son quen de decidirme por uns ou por outros blogs, polo que se vos apetece publicar este meme, non tedes máis que collelo. Estes son algúns dos amigos blogueiros ós que llo concedo , pero en realidade é para todos, se non vos menciono e porque non teño moito tempo:

Navicularia, Interpreta-sones, Sao, Markesa de Merteuil, Veca, Apátrida e Silvana, A Zanfonista, Leoeosseus, Mencía, Sibyla, Mi Pueblo y yo, Vagalú, Enmeigada, Querer es Poder, Las cosas de la Abuela Cris, Cuspe de Pita, Isobel, Chimenea Verde, Fini, Marian, Suso Lista…

Novos servizos blogueiros: Dezablog

O outro día, ó abrir o buzón de correo spam leveime unha sorpresa moi agradable, entre as decenas de mensaxes de publicidade que alí se amontonan e que andan preto de saturarme, atopei un mail moi interesante. Resultou que falaba sobre un novo servizo infomático, máis concretamente blogueiro: dezablog, un “hosting” de creación de bitácoras especialmente pensado para a xente da comarca do Deza, da que forma parte Agolada. O sevizo premíteche crear o teu propio blog baseándote nunha plataforma de WordPress, polo que contas con todas as funcionalides que che ofrece dito servizo, ou ben importalo, eso si, tamén terías que usar a plataforma de WordPress. Unha das principais vantaxes deste servizo é que está en galego e ademais, as suas plantillas están decoradas con imaxes de lugares especiales desta comarca, aínda que por agora ningunha é desta vila.

Por suposto, xa contades cunha nova versión deste blog que prometo actualizar de cando en cando. www.dagolada.dezablog.com

En definitiva, un servizo que pode axudar a que esta comarca, e con ela Agolada, se infomaticen e se den a coñecer na rede, aínda que no noso caso con moito esforzo xa que carecemos de ADSL, pero en fin, “Impossible is nothing”.

Sé solidario, doa sangue.

O pasado xoves, veu por Agolada o autobús da Xunta de Galiza encargado de extraer e transportar o sangue dos doantes que decidiron acudir á cita coa solidaridade. Como en case todas as ocasións, instaláronse diante da praza do concello e alí estiveron parados todo o día (de 16:30 a 21:00 horas) recibindo doantes.

A afluencia de xente foi bastante numerosa, sobre todo, tendo en conta que este tipo de iniciativas non adoita ter moito éxito nesta vila, de feito, cando fun por alí quitar as fotos que vos mostro abaixo, dirixíanse varias persoas cara o mencionado autobús e saían outras dúas pola porta. Isto demostra que a xente por fin se está concienciando sobre a importacia dun proceso beneficioso para todos e que ademais non supón ningún custo para o doante.

Doa sangue, agora outros a necesitan, no futuro podes ser ti.

Lampreas en Agolada

Xa é a segunda vez que leo no xornal a seguinte noticia, resulta, sen dúbida, sorprendente xa que biolóxicamente resulta imposible, ou moi difícil, que un grupo de lampreas poida sobrevivir nun encoro, sen comunicación co mar tendo en conta que a lamprea é unha especie que nace no río, emigra ó mar e volve a desovar ó lugar no que naceu antes de morrer, é dicir, ten un cliclo vital semellante ó do salmón que é máis coñecido.

Pois a noticia en cuestión é que se atoparon lampreas no encoro de Portodemouros (o Concello d´Agolada limita con él), un achazgo que como dixen antes, resulta inaudito para a comunidade científica xa que nunca se dera un caso deste estilo nun encoro (ata agora só se viran casos semellantes nos Grandes Lagos de América do Norte, onde estos animais son capaces de levar a cabo o seu ciclo vital sen emigrar ó mar).

O achazgo en cuestión foi feito por un pescador que descubriu mordeduras sospeitosas nunhas troitas que pescara e avisou a un experto no tema que se encargou de organizar a pertinaz investigación e dende entón xa se capturaron varios especímenes deste peixe.

O único que queda por confirmar, é se as lampreas levan vivindo no encoro dende a súa construcción, e polo tanto foron capaces de adaptar o seu ciclo de vida, ou simplemente, tratase dunha solta feita por alguna persoa ou grupo. No caso de que a primeira opción fose certa representaría un importante avance científico, agardemos que así sexa. Quen sabe, estaremos ante un cambio evolutivo dunha das poucas especies prehistóricas que aínda coexisten con nós?

Chove sobre mollado

Aquí, en Agolada, ó igual que en case toda a península está chovendo, iso, aparentemente, non é nada raro, a ninguén lle chama a atención que nunha vila galega esté chovendo, de feito, nos medios de comunicación teñen a manía de seguir con este tópico absurdo e comentar sorprendidos que en Galiza non está chovendo cada vez que esto ocurre.

Neste momento, non caen máis ca unhas gotiñas, unha finiña capa de auga, nada que mereza a pena destacar, pero esta chuvia deposítase sobre mollado, leva chovendo sen descanso dende o xoves, cada día máis, de feito, ata hai moi pouco estaba chovendo con moita intensidade.

Este outono, inverno e primavera non choveu case nada, os encoros están baixo mínimos e iso que a situación xa mellorou, os cultivos están ameazados e non van ser moi abundantes, sufrimos o efecto dos incendios incluso en febreiro, tivemos que aturar as mortes de peixes nos ríos e encoros en decembro (o encoro no que sucedeu este está xestionado por Villar Mir, tampouco e cuestión de botarlle toda a culpa á falta de auga)… resumindo, a situación estase poñendo moi complicada e con risco de empeorar ata límites nunca vistos se no verán non cambia esta situación.

Agardemos que este ano fose unha excepción e que volvamos recuperar a nosa chuvia, a nosa cor verde e natural… en definitiva, que a imaxe da xente paseando con chuvasqueiros e paraugas polas rúas non se convirta nun espectáculo, senon que sexa algo habitual.

A primeira foto é do blogue: aopedofarelo e a segunda de Flickr.

Falando de toxos

Se hai unha planta que teña relación con Galiza, sen dúbida, é o toxo ( con permiso do carballo ), este arbusto espiñento está presente ó longo de toda a nosa xeografía e é case un símbolo da nosa comunidade, a “flor nacional” de Galiza e da Bretaña Francesa segundo se pode ler en Galipedia. Pero bromas aparte, o toxo é unha planta moi bonita e debido a que existen moitas variedades, podemos atopar toxos en flor durante case todo o ano.

Aquí, en Agolada, temos toxos por case todas partes, o cal non é un feito nada positivo dende varios puntos de vista posto que dá idea do estado de abandono dos nosos montes e dos numeros incendios dos que somos víctimas posto que o toxo ten tendencia a nacer en zonas que sofreron incendios. Pero quitando o lado negativo, o certo é que os toxos representan unha fonte de riqueza para esta zona xa que son utilizados para a alimentación das vacas, os exemplares máis pequenos polo menos, para a creación de abonos por parte dos labregos…. e incluso nun futuro se poderían utilizar para producir enerxía eléctrica nas plantas de biomasa, polo que os toxos serían un recurso a ter en conta que axudaría á recuperación económica d´Agolada e de moitos concellos que se atopan en situacións semellantes.

Aquí vos deixo unhas fotos duns toxos que quitei onte no campo da feira.